روش تولید زغال با ضایعات با فناوری پیشرفته قرن بیست و یکم، دروازه های تولید محصولات را توسعه داد. در گذشته به دلیل فقدان ابزارالات و ضعف ماشین الات بسیاری از اضافات تولید بیرون ریخته و تجزیه می شد. امروزه اضافات یک صنعت می تواند به عنوان ماده اولیه برای صنعتی دیگر به کار رود. صنعت زغال نیز از طریق همین شیوه فعالیت خود را ادامه می دهد.
شیوه تبدیل ضایعات به زغال، شیوه ای کاملا اقتصادی و در راستای پشتیبانی از محیط زیست می باشد؛ همانطور که می دانید ضایعاتی که استفاده نشود در صنعت نگهداری نمی شود؛ زیرا باعث می شود هزینه های یک صنعت افزوده شده و ستونی به عنوان هزینه نگهداری ضایعات به حساب سود و زیان شرکت اضافه شود.
علاوه بر این درختان در امنیت خواهند بود و افرادی به طمع سود فروش زغال درگیر قطع آن ها نمی شوند. در این مقاله، روش تولید زغال با ضایعات موضوع بحث خواهد بود. راهکاری اساسی که اکنون بسیاری از شرکت ها تولید زغال از این راه را مقرون به صرفه تر دانسته و کارخانه های بزرگ خود را بنا کرده اند.
آشنایی با زغال ضایعاتی
از هر نوع ضایعاتی نمی توان زغال تولید کرد. نیاز است ضایعات از نظر ترکیب شیمیایی در گروه محصولات آلی قرار داشته باشند. زغالی که منشا ضایعاتی دارد اکنون در بازار آن را به عنوان زغال فشرده می شناسند. زغالی که دو روش کربن سازی و فشردگی سازی آن را به وجود آورده است.
روشی اختصاص قرن جدید که برای حفظ منافع زمین از آن استفاده می شود؛ زیرا درختان، معدن اکسیژن زمین هستند و به نوعی ریه یا مجرای تنفسی زمین به شمار می روند.
اهمیت آن ها به حدی هست که قطع یک درخت می تواند به مثابه قطع یک مویرگ تنفسی قلمداد شود. کارخانه هایی که با چوب سرو وکار دارند علاوه بر این که محصولات ساخته شده خود را با قیمت مضاعف به فروش می رسانند از گرده ها، پودرها و خرده چوب های اضافه شده خود نیز می توانند مبلغ مناسبی به دست آورند. آن ها به راحتی از طریق فروش این مواد زاید به کارگاه های تولید زغال از ضایعات می توانند گام بلندی در راستای سودآوری چندبرابری صنعت خود بردارند.
کشاورزان، مزرعه داران و باغداران دیگر کسانی هستند که می توانتد هدف خرید ضایعات قرار گیرند. از باقی مانده محصولات کشاورزی و از علوفه های خشک شده به راحتی می توان بهترین زغال فشرده را به وجود آورد. قطعا باغداران هر ساله در باغ خود به دلیل پیر شدن درختان یا باردهی نداشتن آن ها با قطع درخت چوب، شاخه و حتی برگ مواجه می شوند. آن ها می توانند از این ضایعات باغی خود نیز سود کرده و صنعت زغال فشرده را با کمبود مواد اولیه روبرو نکنند.
در کارخانه زغال تمامی این ضایعات با گذر از چند فرآیند که در هر فرآیند یک دستگاه مخصوص قرار داشته اشکالی فشرده با تراکم پذیری زیاد را خلق می کنند. این اشکال که همان حبه های زغال بوده قدرت سوختی فراتر از زغال های قدیمی خواهد داشت. به طور کلی تولید زغال از ضایعات، دو صرفه زیستی و اقتصادی دارد.
وقتی این حجم از زباله برای استفاده مجدد قرار می گیرد دیگر انباشت زباله در محیط رخ نداده و خطری معطوف به زباله های تجدید ناپذیر نخواهد بود.
نکته دیگر، حفظ درختان موجود و اضافه کردن درختان جدید بدون نگرانی از قطع آن ها به خاطر عرضه زغال است. وقتی بتوان از دور ریزهای کم قیمت، یک محصول کارآمد با مرغوبیت بالا تولید کرد این حد بالای یک صرفه اقتصادی خواهد بود.
روش تولید زغال با ضایعات
کارخانه های برای روش تولید زغال از مجموع ضایعات، دو انتخاب پیش رو دارند. انتخاب نخست که از درباز رایج بوده روش قدیمی و انتخاب دوم که زاییده قرن جدید و از مواهب فناوری بوده روش مکانیکی یا ماشین الاتی است. کارخانه های پایبند به روش سنتی تولید زغال فشرده از چند کوره استفاده می کردند.
برخی از این کارخانه ها به جای کوره، چاله های زیر زمینی حفر کرده و مواد اولیه یا همان ضایعات را درون این چاله ها می ریختند و با سوخت این ضایعات فرآیند خط تولید زغال فشرده را تکمیل می کردند. قطعا این روش، معایبی بیشتری داشت.
معایبی که هم برای کارخانه دار و هم برای محیط زیست با عارضه همراه بود. کارخانه زغال سازی فشرده قدیمی با روش سنتی نمی تواند یک زغال فشرده رقابتی تولید کند؛ زیرا زغال تولیدی سنتی قابلیت رقابت با زغال هایی که از روش نوین به دست آمده را ندارند. علاوه بر این میزان کنترل این کارخانه ها بر روی انتشار آلاینده ها بسیار کم بود. در واقع روش تولیدی آن ها امکان مدیریت بهتر آلاینده را فراهم نمی کند.
از دیگر معایب روش سنتی تولید زغال از ضایعات باید به کارایی و بازدهی بسیار ناچیز این روش در برابر روش سنتی اشاره کرد. روش مکانیزه یا روش علمی تولید زغال فشرده روشی تایید شده و مهندسی بوده که حجم زغال بیشتری و کیفیت تمامی حبه های زغال به یک اندازه بالا خواهد بود.
علاوه براین ابعاد زغال های به نسبت زغال های سنتی تمیز تر و هم اندازه تر می باشد. در این روش، نخست نیاز است تمامی ضایعات قبل از اجرا کردن آماده سازی شوند.
این مهیا سازی از طریق دستگاه مخصوص خرد و تجزیه ضایعات صورت می گیرد. در مرحله بعدی نیاز است هر مقدار رطوبت در این زباله ها وجود داشته به طور کامل زدوده شده و زباله ها کاملا خشک و بدون آب شوند.
در مرحله بعد نیاز است تمامی زباله های تکه شده و خشک شده در دستگاه میکسر قرار گرفته و با شدت بالا ترکیب و یک دست شوند. فشرده سازی دیگر فرآیندی بوده که بر روی زباله میکس شده اعمال می شود تا با کیفیت و به اشکال دلخواه مربعی، مثلثی، مستطیلی و غیره در آیند.
در مرحله آخر که به مرحله پخت زغال معروف است زغال های فشرده خام درون کوره های فوق پیشرفته صنعتی قرار می گیرند تا از راه کربن سازی کاملا پخته و آماده بسته بندی نهایی برای عرضه به بازار شوند. وجود زغال در این کوره ها همراه با حرارت فراوان است. محیطی بدون ذره ای اکسیژن که زغال فشرده را از لحاظ سوختن به یک زغال ناب تبدیل می کند.